Οι περισσότεροι αν όχι όλοι όταν μιλάμε για την ασφάλεια του παιδιού στο αυτοκίνητο εξαντλούμε το θέμα στο παιδικό καρεκλάκι, πως πρέπει να είναι, πως να δένουμε το παιδί,τι καρεκλάκι πρέπει να έχουμε σε κάθε ηλικία κτλ. Είμαι κάθετη στο ότι τα παιδιά πρέπει να κάθονται πάντα στο πίσω κάθισμα στο καρεκλάκι τους και να μην χρησιμοποιούνται είτε σαν αερόσακος…
Οι εκπλήξεις ως αγορομάνα και ως μονογονέας συνεχίζονται. Το τζιτζίκι είναι ταγμένο όπως φαίνεται σε τρελές ατάκες. Μάλλον τρελές είναι για μένα γιατί αν το καλοσκεφτείς έχουν πολύ λογική βάση. Αφού περάσαμε από την φάση όταν μεγαλώσω θα σε παντρευτώ – δεν έχουμε ξεμπερδέψει εντελώς –συνεχίζουμε σε νέες αποκαλύψεις και σε νέα εκπαιδευτικά προγράμματα από το τζιτζίκι. Γιατί ως γνωστόν…
Τι πάω να μιλήσω ή μάλλον να γράψω η δόλια η μάνα! Για τα οικονομικά. Η πονεμένη ιστορία όλων των Ελλήνων που προσπαθούμε όσο μπορούμε να ξεχνάμε τα χάλια μας γιατί είμαστε ένα βήμα πριν το εγκεφαλικό.
‘Εχει καιρό τώρα που το τζιτζίκι μου μπαίνει σε μια φάση να καταλάβει τον κόσμο γύρω του και να αποκωδικοποιήσει ποιος είναι τι στις σχέσεις των ανθρώπων. Να καταλάβει ότι είναι παιδί μονογονεϊκής οικογένειας και τι σημαίνει αυτό. Και φυσικά το μπέρδεμα ξεκινάει από την έλλειψη της παρουσίας του μπαμπά. Αν και το έχουμε σαν καραμέλα πλέον ότι ο μπαμπάς μας…
Κάποιες μέρες είναι πολύ δύσκολο απλώς να σηκωθείς από το κρεβάτι και να ξεκινήσεις την μέρα σου. Μπορεί να έχεις κοιμηθεί και 10 ώρες αλλά νιώθεις εξαντλημένος. Κάποιες δύσκολες μέρες με τα προβλήματα να στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο μέσα στο μυαλό μου και ψάχνεις απλώς την βαλβίδα διαφυγής γιατί η έκρηξη είναι πολύ κοντά. Νιώθεις ότι απλά «πέφτεις»…
Κάτι σαν το σαιξπηρικό to be or not to be? Βαθυστόχαστα μηνύματα για φιλοσοφικές συζητήσεις με ποτό και τσιγάρο. Κάνεις μια ανασκόπηση το πριν , το τώρα και αυτό που φαίνεται πως θα έρθει ή ελπίζεις ότι θα έρθει. Σας μπέρδεψα λίγο το ξέρω, και εγώ μπερδεμένη είμαι. Μπήκα έτσι ξαφνικά στο κλαμπ των singles και μάλιστα στων singleparents χωρίς…
Ο χρόνος κυλάει και κυλάει πολύ γρήγορα τελικά. Θυμάμαι πριν 3 χρόνια που βιαζόμουν να περάσει ο καιρός , να «φύγω» μακρυά από το γεγονός, να ηρεμήσω, να ξεχάσω. Η ώρα αυτή ήρθε.Έχω ξεφύγει από την μαυρίλα , είμαι μακρυά και …… αρχίζω και ξεχνάω.
Μπαμπάς εδώ , μπαμπάς εκεί , εμείς δεν έχουμε μπαμπά. Ο δικός μας ο μπαμπάς έχει πεθάνει, έτσι τα έφερε η ζωή πάει και τελείωσε.Εμείς απλώς είμαστε διαφορετικοί. Το έχουμε αποδεχτεί ως τώρα. Όταν δεν έχεις κάτι η δεν το ξέρεις απλά δεν σου λείπει, δεν έχεις την ανάγκη του. Το ακούς γύρω σου , το βλέπεις στα άλλα παιδιά…
Δύο λέξεις που έχουν σαν συνθετικό το μόνος , το ένα , τη μονάδα. Μοναδικός λέμε ότι είναι κάποιος ο οποίος έχει ένα διαφορετικό γνώρισμα,ένα χαρακτηριστικό διαφορετικό από το σύνολο.
Τα αγόρια ως γνωστόν είναι περισσότερο ζουζουνιάρικα και πιο προσκολλημένα στην μαμά. Κάτι που αν και το αποδέχομαι , με εκπλήσσει συνεχώς όλο και περισσότερο.Βέβαια η δική μας η προσκόλληση μπορεί να είναι και λίγο παραπάνω. Και φυσικά όσο το τζιτζίκι ζουζουνίζει άλλο τόσο και εγώ ζουζουνίζω μαζί του και μπορώ να πω πως με «τρελαίνει» . Αλλά ποιος δίνει…